Traumaverwerking bij patiënten die in hun vroege jeugd langdurig getraumatiseerd zijn, is omstreden. Door het algemeen aanvaarde beleid dat eerst stabilisatie en symptoomreductie bereikt moeten worden, zijn veel behandelaars terughoudend in het exploreren van trauma's uit de vroege jeugd. Aldus ontstaat er onbedoeld opnieuw een ‘samenzwering van zwijgen’ die patiënten in hun isolement houdt. Wij betogen in dit artikel dat het onder ogen zien van pijn uit het verleden een bijdrage kan leveren aan de autonomieontwikkeling en beschrijven hoe in een dagbehandelingsprogramma voor in hun jeugd getraumatiseerde vrouwen wordt ingegaan op traumatische aspecten van hun levensgeschiedenis. We bouwen voort op werkvormen die ontwikkeld zijn in de vrouwenhulpverlening, de getuigenistherapie en de creatieve therapie. Vrouwen met hechtingstrauma's kunnen het vermogen tot mentaliseren ontwikkelen in een goed gestructureerd behandelingsprogramma, dat aandacht schenkt aan stabilisatie en symptoomreductie en dat tegelijkertijd emotionele expressie ondersteunt.
