In dit hoofdstuk wordt met name aandacht besteed aan de classificatie en behandeling van de bekkenringfracturen. Ongeveer 4 % van alle fracturen in Nederland zijn fracturen van het bekken. De ernst ervan varieert van de geïsoleerde os pubisfractuur, die conservatief behandeld wordt, tot de ernstige bekkenringfracturen met hemodynamische instabiliteit als gevolg, waarbij levensgevaar kan dreigen. Indien de bekkenring op meerdere plaatsen is gebroken, is vaak een operatie nodig om de ring te herstellen. Bij ernstige fracturen kunnen begeleidende letsels van organen en/of andere ossale structuren optreden. Na de eerste opvang, stabilisatie van de patiënt en de primaire behandeling volgt later de definitieve operatieve verzorging. De prognose van zeker de ernstige bekkenringletsels varieert. Restklachten zoals pijn en verminderde belastbaarheid komen voor. Een speciale fractuur van het bekken is de acetabulum- ofwel heupkomfractuur. Ongeveer 15 % van deze patiënten heeft na een aantal jaar een heuprothese nodig, omdat de krachten die de acetabulumfractuur hebben veroorzaakt, ook leiden tot versnelde slijtage van het heupgewricht.
