Het aantal mensen met chronische ontstekingsreuma (waaronder reumatoïde artritis) is beduidend lager (prevalentie 2015: ongeveer 235.000 mensen) dan het aantal mensen met artrose. De diagnose reumatoïde artritis (RA) wordt gesteld op basis van een aantal serologische (zoals het citrulline-eiwit) en klinische criteria. RA is een auto-immuunziekte met een onbekende oorzaak, die met name gelokaliseerd is in het synovium van gewrichten en pezen, maar die ook in andere organen tot afwijkingen kan leiden (bijvoorbeeld longfibrose). De verschillende manifestaties van ‘reuma’, de stapsgewijze therapie (o.a. ‘disease modifying anti-inflammatory drugs’ – DMARD’s) worden in dit hoofdstuk besproken naast de orthopedische interventies. Deze laatste zijn gericht op het behoud van functionaliteit van de RA-patiënt. De chroniciteit van RA benadrukt het belang van het multidisciplinaire karakter van de behandeling, het denken in verbetering van de hele beweegketen (functionaliteit van de patiënt) en het actief betrekken van de patiënt in de complexe beslissingen bij interventies (zowel medicamenteus als orthopedisch).
