Reumatoïde artritis (RA) is een chronische inflammatoire systeemziekte die voornamelijk gelokaliseerd is in het synovium van de gewrichten. Klinisch wordt de ziekte gekarakteriseerd door een ontsteking van gewrichten, artritis, met een progressieve aantasting van de gewrichten en extra-articulaire manifestaties. Hoewel de oorzaak van reumatoïde artritis nog steeds onbekend is, is het wel duidelijk dat immunologische factoren een belangrijke rol spelen in de pathogenese. Reumatoïde artritis van de gewrichten leidt tot destructie van het kraakbeen, het subchondrale bot en de ligamenten, hetgeen pijn, verlies van functie en instabiliteit veroorzaakt. De ernst van de destructie hangt samen met de mate van activiteit van de synovitis, de hoeveelheid kraakbeen- en botverlies en de mate van functieverlies door stijfheid en deformatie. Klinisch wordt het proces gekenmerkt door pijnlijke en beperkte beweeglijkheid van de gezwollen gewrichten en een verminderde functie van de gehele extremiteit. Aantasting van de onderste extremiteit leidt tot moeizaam staan en lopen, hetgeen de actieradius van de patiënt beperkt. Aantasting van de bovenste extremiteiten beperkt de patiënt vooral door een verminderde handfunctie en problemen bij het positioneren van de hand in de ruimte rond de patiënt. Daardoor raakt de functie van de arm als keten van verschillende aangrenzende gewrichten en daarmee de typische functie van de bovenste extremiteit ernstig beperkt. In een verder gevorderd stadium van reumatoïde artritis treedt botverlies op in de begrenzende beenderen van de gewrichten, waardoor osteoporose en osteopenie ontstaan. Doordat de patiënt de gewrichten minder beweegt, treden verzwakking van de spieren en contracturen van de gewrichten op.
