Enkele jaren geleden woedde in dit tijdschrift een hevige discussie naar aanleiding van een opiniërend artikel waarin zeven bezwaarverzekeringsartsen een norm voor de arbeidsduur hadden geponeerd. Naar de mening van de auteurs had de gezonde mens een belastbaarheid van 12 uur per dag en van 84 uur per week. Een vermindering van de duurbelastbaarheid door bijvoorbeeld ziekte zou van deze 84 uur moeten worden afgetrokken (en niet van de gangbare 40 uur). Persoonlijke waarden en normen, sociaal-maatschappelijke waarden en normen, arbeidskundige of wetstechnische argumenten en welzijnsargumenten zouden interfereren met de weging van de medische indicatie voor een urenbeperking. De verzekeringsarts zou zich tot de strikt medische redenen voor een urenbeperking moeten beperken.
