Een persoonlijkheidsstoornis bij adolescenten is nogal eens moeilijk te herkennen (Chanen e.a., 2007). Er treedt veel comorbiditeit op, zowel met as-I- als met as-IIstoornissen. Vaak zal de diagnostiek naar persoonlijkheidsproblematiek daarom plaatsvinden na eerdere, niet voldoende geslaagde (as-I-)behandelingen. Dit heeft helaas nogal eens de consequentie dat de jongere argwaan is gaan koesteren tegen hulpverleners en dat de jongere en diens ouders weinig gemotiveerd zijn om zich weer in te zetten voor een onderzoek en eventuele behandeling die daarop kan volgen. Het proces van de diagnostiek van persoonlijkheidspathologie bij adolescenten is daarom lastig. Daarnaast hebben de adolescenten zelf soms geen hulpvraag, worden zij geregeld gestuurd door anderen, kunnen zij afdwingen dat er geen contact mag zijn met de omgeving, en zijn zij, door allerlei eerdere negatieve ervaringen, vaak allergisch voor autoriteiten. Als het echter lukt om een adolescent nieuwsgierig te krijgen naar zichzelf en naarmeer inzicht in de problemen e´n de eigen mogelijkheden (bijvoorbeeld door een IQ-onderzoek te doen en daardoor school weer in beeld te brengen) komt dit de onderlinge samenwerking tijdens het diagnostiekproces zeer ten goede. Hierdoor kan er bij de jongere en diens ouders een realistischer beeld van de problematiek en de hulpverlening ontstaan. Het onderzoek kan bijdragen tot het verkrijgen van een nieuw eigen verhaal over zichzelf en tot het exploreren van de dilemma’s van nu, wat kan helpen om zelf gemotiveerd te raken en bijvoorbeeld een eigen hulpvraag te formuleren.
