Fout

Hoe reageer je op een beslissende fout of misser? Dit onderwerp houdt me al een tijdje bezig. Als psychiater zie ik dagelijks de gevolgen van al dan niet ingebeelde fouten bij mijn cliënten: schuld, schaamte, spijt. Mensen trouwen met de verkeerde, gaan vreemd, kiezen een beroep dat niet bij ze past, veroorzaken een ongeluk of begaan een misstap. Sommige mensen halen daar hun schouders over op, leren ervan en gaan door met hun leven; anderen komen maar niet over hun misser heen en lopen er volledig in vast. Mijn allergrootste (medische) fout speelde zich 24 jaar geleden af. Als huisarts-in-opleiding kreeg ik aan het einde van een lange werkdag een moeder met haar 2-jarig kind op het spreekuur. Ik zie ze nog zitten. Het kind hing verlegen om moeders nek, zijn bleke gezichtje in haar haren verbergend. Hij zou sinds een paar dagen spugen. Maar geen koorts, geen diarree, niet uitgedroogd. Ik vond hem wel wat pips ogen. ‘O, maar dat doet hij altijd', zo lachte de moeder mijn waarneming bijna opgelucht weg. En toen ging ik zwaar de mist in. Ik stelde de moeder gerust, zonder eerst een uitgebreid lichamelijk onderzoek bij de jongen te doen. Twee dagen later was het kind aan acute leukemie overleden. De vraag is: hoe leef je verder na een grote misser? Was ik nu voor de rest van mijn werkzame leven een slechte dokter? Was ik beroepsmatig mislukt? …