Tandslijtage is een meer en meer voorkomend probleem met vaak op lange termijn moeilijke en dure consequenties. De noodzaak tot classificatie van de mate van slijtage dringt zich op. De vraag is wanneer we ingrijpen. In dit artikel wordt een specifieke case uitgebreid toegelicht. Dit vanuit een weefselsparend oogpunt dat met de jaren evolueerde van een minimaal invasieve naar een non-invasieve techniek. Het doel is een maximaal esthetisch resultaat te bekomen in combinatie met een maximaal mogelijke bescherming en behoud van het gebit op lange termijn. Het is een vernieuwende techniek die voortgevloeid is uit de klinische kennis van de auteur en wetenschappelijk literatuur uit verschillende domeinen. Het succes op lange termijn moeten we afwachten en verder onderzoek is noodzakelijk.
