Het artikel van Heida, de Graaf en Reneman 1 is een bezield verhaal ten gunste van een activerend beleid bij aspecifieke rugklachten. Het verhaal beschrijft de hobbels om van het oude, met de klachten meegaande beleid naar een nieuw, meer activerend en minder op de klachten gebaseerd beleid te komen. Dit is een verandering in de begeleiding die ik ook voorsta, maar helaas gaan zulke veranderingen vaak heel moeizaam. Een onderbelicht aspect in deze is het denkmodel dat mensen gebruiken, zowel professionals als cliënten. Een nieuw beleid zal sneller geaccepteerd worden als naast onderzoeken, die aantonen dat het beleid effectief is, ook een nieuw theoretisch kader wordt aangeboden, over wat er aan de hand is en hoe dat te beïnvloeden is.
