Aan het eind van een periode van 30 jaar waarin ik in elk nummer van TP vragen van tandartsen en mondhygiënisten heb beantwoord, vind ik het nu tijd om daar eens verslag van te doen. Het begon als louter toeval. In de tachtiger jaren van de vorige eeuw stelde een tandarts in de wandelgangen van ACTA me een voorzichtige medische vraag over een van zijn patiënten. Deze interactie werd bekend en stimuleerde aanvankelijk niet alleen tandartsen binnen, maar allengs ook buiten ACTA om mij telefonisch of schriftelijk vragen over medische problemen te stellen. Snel bleek dat ik paal en perk moest stellen aan de vragen die, meer of minder duidelijk, de eigen gezondheid of die van familieleden betroffen en die veelal het karakter hadden van een second opinion. Maar dat er bij de tandartsen behoefte was aan een vraagbaak voor medische problemen waarmee zij in hun beroepsuitoefening geconfronteerd werden, was duidelijk.
