Onlangs was ik bij een zorgmanager van een kleinschalig psychogeriatrisch verpleeghuis in het midden van het land. Al spoedig ging het gesprek over de bureaucratie in de zorg. Verantwoorden tot je erbij neervalt, zo vatte zij het overheidsbeleid op dit punt kort samen. Maar behalve onder de last van de bureaucratie gaat de zorg nu ook gebukt onder de zogeheten zorgzwaartepakketten, de nieuwe manier waarop de langdurige zorg sinds begin dit jaar wordt gefinancierd. De zorgmanager was er duidelijk over: het oude systeem van klassenzorg heeft opnieuw de weg gevonden naar de langdurige zorg. Wie wat extra wil, moet bijbetalen. En ‘extra’ kan dan een glaasje advocaat betekenen, maar ook een douchebeurt. De solidariteit, jarenlang het uitgangspunt in de gezondheidszorg, is niet langer een belangrijk speerpunt, zo lijkt het. ‘Het is nu transparant dat we maar een krappe vorm van zorg kunnen bieden,’ liet een woordvoerder van brancheorganisatie Actiz eind mei weten.
