Arbitraire keuzes bij richtlijnontwikkeling

Richtlijnen vormen vaste bakens in de zee van onderzoeksbevindingen en nieuwe inzichten. Dankzij de NHG-Standaarden hoeven huisartsen zich niet dagelijks af te vragen of het beleid bij allerlei aandoeningen en kwalen wel verantwoord is. Ze kunnen erop vertrouwen dat de landelijke werkgroepen hier goed over hebben nagedacht en dat deze de bevindingen uit de literatuur zorgvuldig hebben gewikt en gewogen. Toch staan de werkgroepen vaak voor lastige keuzes. Richtlijnen zijn geen leerboeken, maar concentreren zich vooral op knelpunten uit de praktijk en op discussiepunten. Vaak zijn er meer mogelijkheden of opties. Als deze worden opengelaten, heeft de arts meer vrijheid van handelen en de patiënt meer keuzevrijheid. Toch is het ten behoeve van een landelijk eenduidig beleid soms wenselijk om voor één optie te kiezen. Het is dan aan de werkgroep om deze keuze goed te onderbouwen en te beargumenteren. Als de argumentatie niet overtuigt, is er sprake van een arbitraire keuze. Met andere argumenten had wellicht een andere keuze kunnen worden gemaakt. …