De meeste patiënten (acht van de tien) die op de IC komen te overlijden, sterven nadat de behandeling is gestaakt. In bijna alle gevallen wordt de behandeling gestaakt omdat onaannemelijk is geworden dat herstel mogelijk is of omdat de behandeling disproportioneel is geworden (we moeten te veel doen voor een onzekere kans op succes). Heel af en toe verzoekt een patiënt zelf om het staken van de behandeling, maar dat is zeer zeldzaam op de IC. Een intensivist heb ik in een televisie-uitzending horen zeggen: “Niemand gaat hier dood zonder onze toestemming”. Een bijzondere uitspraak, maar waar wel een grote kern van waarheid in zit. Artsen en verpleegkundigen kunnen doodgaan-op-de-IC voor een belangrijk deel ‘dirigeren’. Zoals in bovenstaande casus. Wat ook in de casus opvalt, is dat op IC-afdelingen patiënten ‘vrij gemakkelijk’ in leven gehouden kunnen worden, maar dat zij zonder die IC-techniek kansloos zijn. Zij overleven bij de gratie van de techniek op de IC.
