Ruim twaalf jaar geleden begon het Sinai Centrum met het behandelen van ‘jonge veteranen’: voormalige militairen die vanaf 1979 (burgeroorlog in Libanon) uitgezonden werden in het kader van VNof NATO-interventies. De implementatie van dit behandelprogramma was verre van gemakkelijk en had ingrijpende gevolgen voor de instelling: splitsingen binnen behandelteams, een snel oplopend ziekteverzuim en vertrek van behandelpersoneel, een ambivalente directie en een zeer moeizame samenwerking met de veteranen. In dit artikel beschrijven we de negatieve factoren die niet voorzien werden bij het aantrekken van deze moeilijke doelgroep. We beschrijven tevens hoe de moeilijkheden werden overwonnen, waardoor uiteindelijk een succesvol behandelprogramma voor jonge veteranen en hun gezinsleden tot stand werd gebracht.
