Een signaleringsplan komt tot stand in actief overleg tussen alle relevante betrokkenen. Het is een gezamenlijk product van in elk geval de begeleiders, vaak samen met een gedragskundige, en als het kan in overleg met verwanten en de cliënt zelf. Voor het plan gebruik je uiteenlopende informatie, waaronder praktische ervaringen met en observaties over deze persoon. Het is niet wenselijk als één teamlid of behandelaar het plan van achter de schrijftafel maakt, het in het zorgdossier voegt en er vervolgens van uitgaat dat het werkt. Dit hoofdstuk geeft de aanpak en mogelijke aandachtspunten daarbij, waarbij het signaleringsplan deel uitmaakt van, en niet te scheiden is van, de algemene methodiek van het analyseren van en omgaan met gedragsproblemen. Ook komen we op de vraag hoe de uitvoering van het plan te bevorderen. Soms vragen negatieve emoties en gedachten van begeleiders vooral de aandacht rondom het probleemgedrag. Dat verlangt een andere insteek, die ook wordt beschreven.
