Mijn ongetemde brein

Pasgeleden was mijn jongste dochter ineens van de aardbodem verdwenen, ergens in Nieuw-Zeeland. De laatste plek waar ze door de gps was gesignaleerd, was in de buurt van een nationaal park. Ze is al ruim een jaar op reis door India, Thailand en Nepal, en als ze geen bereik zou hebben, vertelde ze dat van tevoren, maar deze keer had ze dat niet gedaan. En nu was het dus ineens stil. Berichtjes kwamen niet meer aan, haar telefoon werd niet opgenomen. Ze loopt niet in zeven sloten tegelijk, hield ik mezelf voor. Maar toen ik een bezorgd appje van mijn oudste dochter kreeg, waaruit aanzienlijk minder vertrouwen in een goede afloop sprak, werd het lastiger om mijn brein onder controle te houden. Iedere paar seconden dreven mijn gedachten naar mijn kind aan de andere kant van de wereld. Was haar telefoon misschien stuk? Hadden zij en haar vriend problemen met de auto? Waren ze misschien in een ravijn gereden? Nee, nee, die gedachte moest weg. Ze waren vast op avontuur in het Abel Tasman National Park, waar ze onverwachts geen bereik had. En het was niet mijn angst die mijn hoofd vulde, maar de angst van mijn oudste dochter, hield ik mezelf voor. …