Met enige weemoed denk ik terug aan de tijd dat mijn kinderen om half 8 ’s avonds in bed lagen (slapen deden ze toen ook al niet, op dat vroege tijdstip, maar dat terzijde) en onze avond op z’n laatst om 8 uur kon beginnen. Tegenwoordig komt het regelmatig voor dat ik mijn puberdochter moet aansporen om “maar eens een punt te zetten achter de dag”. Dat maakt echter in ’t geheel geen indruk. Ik probeer het nog eens met dreigementen zoals “Morgenvroeg kun je er weer niet uitkomen”, of “Je was vanmiddag zo moe toen je uit school kwam”. Ook zonder resultaat. Met lede ogen zie ik aan hoe de in de vakanties opgebouwde slaapreserve binnen enkele weken weer teniet is gedaan en er ’s ochtends een bleke, hangerige puber aan het ontbijt verschijnt.
