Ik schrijf deze column de ochtend na de aanslagen in Parijs. En laten we de dubbele zelfmoordaanslag van twee dagen eerder in Beirut, met ongeveer 50 doden en 200 gewonden, ook niet vergeten. Libanon is al decennialang het toneel van aanslagen en hieruit voortvloeiende trauma’s. De terreurdaden vallen in Nederland samen met wat we een weinig fraaie maatschappelijke context kunnen noemen. De weken voor het drama in Parijs en Beiroet kon je letterlijk geen ochtend een landelijk dagblad openslaan zonder dat de schandalen over de ontbijttafel rolden. In alle sectoren van onze samenleving berichtten de media over wantoestanden. Er is geen sector of beroepsgroep meer die hiervan is uitgesloten. Psychotherapeutisch uitgedrukt: dit is de holding environment waarmee we het momenteel in de terreurcontext moeten doen.
