Twee keer heb ik de twijfelachtige eer gehad in een zorginstelling de taakgerichte manier van werken te veranderen in een vraaggerichte zorgvisie met ‘wonen’ als sleutelwoord. Een van de veranderingen die daarbij hoorden, was het afschaffen van het uniform. Een heiliger huisje lijkt niet te bestaan. Ik werd belaagd door bewoners en verzorgenden, leden van de ondernemingsraad en de cliëntenraad, door familieleden en alles wat verder langskwam. Iedereen had zijn eigen, stellige standpunt waarom het uniform beslist behouden moest blijven. Een van de meest gehoorde bezwaren tegen mijn ‘wilde ideeën’ was de overtuiging dat verzorgenden niet meer herkenbaar zouden zijn als ze geen wit droegen. Daardoor zouden de bewoners onzeker worden en zich niet meer veilig voelen.
