In elke lade binnen mijn praktijkruimte bevindt zich wel een zielig ongebruikte belofte. De oplossing voor al mijn problemen weer niet waar gemaakt en alleen nog maar een spijkertje in het oog wanneer zo'n kleine kostbaarheid weer eens herkend wordt. Soms, maar niet altijd, vind ik een oplossing. Het DHIN-doosje. Je weet tenslotte nooit hoe een ander daar nog blij mee kan zijn. En de afvalbak is zo rigoureus.
En keer op keer beloof ik mijzelf om te stoppen met impulsaankopen. Eerst maar eens een paar weken nadenken over de zinvolheid van de aanschaf.
Met zo'n denkproces ben ik ook nu bezig. Versacryl, de thermo-elastische oplossing voor meer dan zestig problemen in de wereld van de prothese. Dat deel van het vakgebied dat al sinds decennia geen vernieuwing meer heeft gebracht en waarbinnen een beetje professional alleen maar met een schouderophalen aan zoiets als toekomst denkt. Alle zorgmanagers ten spijt.
