Sinds een aantal jaren is er maatschappelijk veel te doen over ‘verwarde personen’, vooral vanwege het sinds 2011 sterk toegenomen aantal meldingen bij de politie. In de media wordt vaak een relatie gelegd tussen de ambulantisering in de geestelijke gezondheidszorg en de vermeende toename van verwarde mensen op straat. In het verlengde daarvan is verwardheid vaak gedefinieerd als een probleem dat ‘de zorg’ moet oplossen. Of dat kan, is de vraag, en hangt er mede van af om welke mensen het gaat. Dit hoofdstuk bevat, na een inleiding op de kwestie, een analyse van de beschikbare empirische data om een antwoord te vinden op vier vragen: (1) is de ‘verwarde persoon’ een EPA-cliënt? (2) wat is de oorzaak van de toegenomen politiemeldingen? (3) wat is het doel van de ‘aanpak van verward gedrag?’ en (4) wat is de rol van de geestelijke gezondheidszorg in die aanpak?
