Wat gebruikelijk is in orthodontieland hoeft niet per se de sleutel tot succes te zijn. Afwijkende en ook minder ingrijpende behandelingen kunnen tot acceptabele resultaten leiden. Minder belasting voor patiënt, minder risico voor de dentitie. Want: geen chirurgie, dus geen ziekenhuisopname. Geen kans op iatrogeen trauma en geen nazorg van fysiotherapeut en/of logopedist. Of nadien nog jaren orthodontie omdat de chirurgie toch niet heeft gebracht wat ervan verwacht was.
Veel van de casussen die in deze serie worden besproken, zijn in een eerder stadium beoordeeld door specialisten die als enige oplossing een gecombineerde behandeling konden aanbieden. En dat houdt in eerst orthodontie, dan chirurgie en daarna nogmaals orthodontie.
De ervaring heeft geleerd dat het ook anders kan. En hoewel het niet als ‘state of the art’ wordt beschouwd, want afwijkend van de norm, ziet men in de literatuur toch steeds meer non-chirurgische oplossingen om een ingewikkeld orthodontisch probleem bij de uitgegroeide patiënt aan te pakken. De behandelaar dekt zich meestal wel in door de verantwoordelijkheid bij de patiënt te leggen, die er immers op staat een behandeling te krijgen zonder dat er een chirurgisch mes aan te pas komt. En zie eens wat voor leuke, verrassende resultaten dat oplevert.
Waarom gebeurt dat dan niet meer?
Bill Clark, de man van het twinblock, heeft er wel een verklaring voor: je laat het wel uit je hoofd om tegen de opvattingen van je opleider, meestal een professor, in te gaan. Zijn of haar opvattingen worden zwaar verankerd in de hoofden tijdens de opleiding.
