Letsels van de wervelkolom zijn meestal het gevolg van een hoogenergetisch trauma, zoals een val van hoogte of een ernstig verkeersongeval. Met de vergrijzende populatie neemt ook het aantal osteoporotische wervelfracturen toe. Deze kunnen ook bij een relatief laagenergetisch trauma, zoals val in de badkamer, ontstaan. Een wervelfractuur kan gepaard gaan met neurologische uitvalsverschijnselen op vrijwel elk niveau van het lichaam. Deze uitval kan variëren van zenuwworteluitval tot een complete dwarslaesie. Door een goede (pre)hospitale risico-inschatting, de toepassing van de juiste beeldvormende diagnostiek en een correcte classificatie van de fractuur kan een behandelplan gemaakt worden om de kans op negatieve gevolgen voor de patiënt zo klein mogelijk te maken. De operatieve behandeling van patiënten met een wervelfractuur maakt vlot mobiliseren van de patiënt mogelijk en voorkomt secundaire deformiteit van de wervelkolom.
