In dit hoofdstuk wordt de samenwerking tussen schilders in de zeventiende eeuw beschouwd als voorbeeld voor de samenwerking tussen experts in het toegepast wetenschappelijk onderzoek en experts op het gebied van fundamenteel onderzoek in de neurorevalidatie in de twintigste en eenentwintigste eeuw. Eerst wordt een kritische beschouwing gegeven van de huidige stand van zaken op het gebied dat ‘evidence based medicine’ heet in onderzoek, onderwijs en patiëntenzorg. Behandelrichtlijnen die voortkomen uit wetenschappelijk onderzoek bieden hulpverleners in de gezondheidszorg momenteel te weinig specifieke informatie. Het blijkt lastig de meest geschikte therapie te bepalen voor patiënten die lijden aan een neurologische aandoening. Bovendien is er sprake van een wildgroei aan meetinstrumenten en evaluatiemethoden, waardoor resultaten uit goed onderzoek vaak niet vergelijkbaar zijn. Toekomstig onderzoek dient daarom gericht te zijn op het beter begrijpen van wat er wordt gemeten en wat patiënten precies leren tijdens het revalidatieproces. Hiervoor zal eerst de bestaande kloof tussen prekliniek en kliniek moeten worden overbrugd. In het hoofdstuk wordt een pleidooi gehouden voor het opzetten van translationele onderzoekslijnen binnen de neurorevalidatie, waarbij het gaat om de samenwerking tussen experts op gebied van fundamenteel en toegepast wetenschappelijk onderzoek rondom klinisch relevante thema’s.
