Een vrouw van 55 jaar komt met haar echtgenoot op het spreekuur. De echtgenoot vertelt dat zijn vrouw sinds twee jaar geleidelijk toenemende desinteresse in haar omgeving vertoont, geestelijk trager is geworden en haar huishoudelijke taken en persoonlijke verzorging steeds meer verwaarloost. Soms is zij incontinent voor urine zonder dat zij zich daarom lijkt te bekommeren. Haar stemming kan erg wisselen. Zelf ontkent zij dat zij psychisch is veranderd of dat haar iets mankeert. Zij kan zichzelf aan- en uitkleden, weet de weg in de omgeving en kan ook autorijden. Zij spreekt minder dan vroeger, maar wat zij zegt, is wel begrijpelijk. Zij lijkt ook goed te begrijpen wat tegen haar gezegd wordt, hoewel zij niet altijd adequaat antwoordt en soms een vreemd grapje maakt. Haar geheugen is niet evident gestoord.
