Gelezen

In het team persoonlijkheidsproblematiek waar ik afgelopen jaren werkte, sprak ik vaak patiënten die automutileerden of suïcidepogingen deden. Soms brachten patiënten dit bij de intake zelf te sprake en lieten ze - een enkele zelfs ongevraagd - littekens en/of verse wonden zien. Vaker was dit gedrag voor patiënten schaamtevol en moeilijk te begrijpen, en geregeld hielden ze dit gedrag geheim voor hun omgeving.Wisten familieleden en vrienden er wel van, dan stonden die meestal ook voor raadsels. De Klerk, Van Emmerik en Van Giezen schrijven in het voorwoord dat hun boek bedoeld is voor ‘mensen die zichzelf beschadigen, een suïcidepoging hebben ondernomen, of daar regelmatig over nadenkenken’ (p. 10). De auteurs hopen dat dit boek inzicht geeft in dit gedrag en eventueel de weg kan wijzen naar professionele hulp. Daarnaast hopen ze de naasten van deze mensen te ondersteunen. In deze boekbespreking beschrijf ik hoe de auteurs dit trachten te bereiken. Zelf las ik het boek met een ander motief. Mijn patiënten hebben de weg naar de hulpverlening gevonden en ik vroeg mij af of het boek ook in de behandelfase ondersteuning kan bieden. …