Zelfs voor een rouwende volwassene is het moeilijk om te reflecteren op de aard van zijn of haar relatie met iemand die gestorven is. Na de traumatische dood van een ouder, broer of zus kan de ware aard van het verlies (bijv. ouderlijke liefde, het ‘beschermende schild’, een unieke band met een broer of zus met wie je veel hebt meegemaakt) voor sommige kinderen te diep gaan om onder woorden te brengen. Maar praten over aspecten van wat er is kwijtgeraakt kan voor veel kinderen de aanzet geven om toch met dit soort verliezen aan de slag te gaan. Rouwen om de overledene stimuleert kinderen om te beschrijven wat ze zijn kwijtgeraakt – de troostende, liefdevolle elementen van de relatie en de dingen die in de toekomst hadden kunnen gebeuren, maar nu niet meer zullen plaatsvinden. Deze twee zaken zullen we in dit hoofdstuk afzonderlijk bespreken, maar in de therapie zijn ze vaak met elkaar verweven.
