Er zijn verschillende manieren om tijdens een medisch consult tot een besluit te komen. De traditionele aanpak is het paternalistische model: de dokter beslist, op grond van kennis en ervaring. Dat model gaat ervan uit dat de arts het beste weet hoe patiënten behandeld moeten worden, en laat geen ruimte voor persoonlijke wensen en voorkeuren van patiënten. Je kunt ook de patiënt alle informatie geven en dan zelf laten beslissen. Veel patiënten hebben daar moeite mee: het zijn vaak complexe beslissingen met grote consequenties. Of je streeft naar gezamenlijk beslissen: samen met de patiënt tot het besluit komen dat het beste bij die patiënt past. De meeste patiënten hebben daar een voorkeur voor. Dat is dan eenvoudig genoeg, zou je zeggen. Maar de praktijk blijkt weerbarstig. Wat zijn de barrières voor ‘shared decision making’ en hoe kunnen we daar wat aan doen? En is het eigenlijk altijd aan de orde, of heeft het vooral meerwaarde in speciale gevallen?
