In grote steden zijn de gezondheidsproblemen groter en complexer dan daarbuiten. Er zijn meer laagopgeleiden en mensen met een laag inkomen met zwaardere gezondheidsproblemen, meer daklozen, verslaafden en mensen zonder geldige verblijfsdocumenten. Door een kortere opnameduur en de trend om mensen met psychiatrische problemen en een verstandelijke beperking thuis te laten wonen, zijn er mensen die het niet redden, vereenzamen en soms zorg mijden. Omdat de problematiek complex is, zijn kennis van de sociale kaart en samenwerking essentieel. Bemoeizorgteams van de GGD richten zich op zorgmijders. Mensen zonder verblijfsvergunning kunnen geen zorgverzekering afsluiten, maar ook zij hebben recht op medisch noodzakelijke zorg. Zorgverleners moeten in principe de ‘direct toegankelijke zorg’ bieden; de onverzekerden moeten die in principe zelf betalen. Voor zorg waarvoor een verwijzing of recept nodig is, zijn per regio instellingen aangewezen. Voor andere onverzekerden en wanbetalers zijn door de overheid maatregelen getroffen.
